Dijitalleşmenin etkisinde insan kaynakları uygulamaları, çalışanların yetkinlikleri ve iyi oluş halleri
Yükleniyor...
Dosyalar
Tarih
2024
Dergi Başlığı
Dergi ISSN
Cilt Başlığı
Yayıncı
Süleyman Demirel Üniversitesi
Erişim Hakkı
info:eu-repo/semantics/openAccess
Özet
İnsan kaynakları yönetimi, teknolojik gelişmelerle birlikte dijitalleşme sürecinden etkilenmektedir. Dijitalleşen insan kaynakları uygulamaları, işlerin daha hızlı, hatasız ve efektif yapılmasına imkan tanımasının yanı sıra insan kaynakları çalışanlarından ve yöneticilerinden beklenen yetkinliklerde değişime yol açmakta ve çalışanların iyi oluş hallerini de etkilemektedir. Bu çalışmada, örgütlerde dijitalleşen insan kaynakları uygulamalarını tespit etmek; dijital dönüşüm sürecindeki insan kaynakları çalışanlarında aranan yetkinlikleri ve bu yetkinliklerdeki değişimleri incelemek; dijital dönüşümün çalışanların iyi oluş halleri üzerindeki etkilerini ortaya koymak amaçlanmaktadır. Bu doğrultuda nitel araştırma yöntemiyle İstanbul ilinde çeşitli sektörlerde görev yapan 40 insan kaynakları çalışanı ve yöneticisiyle derinlemesine görüşmeler gerçekleştirilmiştir. Araştırma sonucunda elde edilen bulgulara göre insan kaynakları uygulamalarındaki dijital dönüşümün oldukça sınırlı olduğu ve çalışanlarda aranan yetkinliklerden, teknik yetkinliklerin en çok ön plana çıktığı tespit edilmiştir. Ayrıca, dijital dönüşümle birlikte uzaktan çalışmanın, iyi oluş halini bir yandan çalışanların işlerini kolaylaştırması ve zaman tasarrufu sağlaması nedeniyle olumlu etkilediği diğer yandan esnek çalışma saatlerini artırması ve yüz yüze iletişimi azaltması nedeniyle de olumsuz etkilediği tespit edilmiştir. Dijitalleşen insan kaynakları uygulamalarının tespitine, bu süreçte aranan yetkinliklerin öneminin vurgulanmasına ve dijitalleşme sürecinin çalışanların iyi oluş hallerini etkileyen durumların belirlenmesine yönelik ulusal literatürde bir çalışmaya rastlanmamış olması nedeniyle bu çalışmanın literatüre katkı sağlaması beklenmektedir.
The digitalisation of human resource management is a process which is in harmony with innovations in technology. Digital applications in human resource management allow us to work faster, more accurately and more effectively. Along with digitalisation, there has also been a change in the competencies expected of HR professionals. It also has an impact on the well-being of employees. The aim of the study is to identify digital human resource applications in organisations, to present the required competencies of HR professionals in digitalisation, to examine changes in these competencies, and to investigate the impact of digital transformation in HR on employees' wellbeing. In this context, using the qualitative research method, in-depth interviews are conducted with 40 human resource professionals working in different sectors in İstanbul. The results of the research revealed that digital transformation in human resources applications is extremely limited, and technical competencies are the most important among the required employee competencies. Furthermore, it is shown that remote working and digitalisation in human resources improve employees' well-being by making their work more efficient and allowing them to save time, but it also has a negative impact on their well-being due to flexible working hours and less face-to-face interactions. Since no study has been found in the national literature, it is expected that the study would contribute to the identification of digital human resource applications, to highlight the importance of HR professionals' competencies and to emphasize the factors affecting the well-being of HR employees in the digital HRM process. Keywords: Digital Human Resources Management, Digital Human Resource Applications, Competencies, Well-Being.
The digitalisation of human resource management is a process which is in harmony with innovations in technology. Digital applications in human resource management allow us to work faster, more accurately and more effectively. Along with digitalisation, there has also been a change in the competencies expected of HR professionals. It also has an impact on the well-being of employees. The aim of the study is to identify digital human resource applications in organisations, to present the required competencies of HR professionals in digitalisation, to examine changes in these competencies, and to investigate the impact of digital transformation in HR on employees' wellbeing. In this context, using the qualitative research method, in-depth interviews are conducted with 40 human resource professionals working in different sectors in İstanbul. The results of the research revealed that digital transformation in human resources applications is extremely limited, and technical competencies are the most important among the required employee competencies. Furthermore, it is shown that remote working and digitalisation in human resources improve employees' well-being by making their work more efficient and allowing them to save time, but it also has a negative impact on their well-being due to flexible working hours and less face-to-face interactions. Since no study has been found in the national literature, it is expected that the study would contribute to the identification of digital human resource applications, to highlight the importance of HR professionals' competencies and to emphasize the factors affecting the well-being of HR employees in the digital HRM process. Keywords: Digital Human Resources Management, Digital Human Resource Applications, Competencies, Well-Being.
Açıklama
Anahtar Kelimeler
Dijital İnsan Kaynakları Yönetimi, Dijital İnsan Kaynakları Uygulamaları, Yetkinlikler, İyi Oluş Hali, Digital Human Resources Management, Digital Human Resource Applications, Competencies, Well-Being
Kaynak
Süleyman Demirel Üniversitesi Vizyoner Dergisi
WoS Q Değeri
Scopus Q Değeri
Cilt
15
Sayı
42
Künye
Yalırsu, H. Y., Ulukaya, H., Gök, S., & Başaran, A. (2024). Dijitalleşmenin etkisinde insan kaynakları uygulamaları, çalışanların yetkinlikleri ve iyi oluş halleri. Süleyman Demirel Üniversitesi Vizyoner Dergisi, 15(42), pp. 624 - 646. https://doi.org/10.21076/vizyoner.1391297
